Ślepy zaułek

Patrząc na to jak często zjawiała się w opuszczonym mieście - musiała tu kiedyś trafić. Spacerowanie zapuszczonymi ulicami było jedną z niewielu form szaleństwa na jakie mogła sobie pozwolić przy swoich gabarytach. Między podniszczonymi budynkami czuła się jak w zupełnie innym świecie, a widok tylu nowych i nieznanych dla niej obiektów cieszył jej duszę. Skupiając się na wszystkim innym zauważyła, że zawędrowała w ślepą uliczkę dopiero, gdy rozpłaszczyła się na ścianie kończącej zaułek. Usiadła zdezorientowana próbując przypomnieć sobie jak się nazywa, co się przed chwilą stało i czy nie dokonała jakiegoś życiowego odkrycia przed zderzeniem.

Po opuszczeniu towarzystwa Kestral, Klo postanowił udać się w miejsce, którego... raczej nie odwiedziłaby ona. Owszem, polubił ją, ona jego pewnie jakoś też, ale na razie wolał trzymać się z daleka - niech myśli o nim, że przeleciał i uciekł, było to i tak lepsze od tego, że zaczęła myśleć o nim i o jego uczuciach. Tym bardziej, że zaczęły się one najwyraźniej jakoś ukazywać w jego zachowaniu, skoro je dostrzegła. Teraz zaś był zdezorientowany... nie wiedział, gdzie ma iść, co zrobić, o czym myśleć. Jak zwykle, był sam. Z grobową miną przechodził między uliczkami, obok pewnego zaułku... gdy nagle usłyszał, jak w ścianę uderzyła jakaś psina. Momentalnie zatrzymał się i spojrzał na nią, na początku zastanawiając się, czy żyje. Tak po prostu uderzyła w ścianę i nawet pięknej, soczystej "kurwy" z tej okazji nie puściła z pyska? Nieźle. Tak czy siak, Klo przysiadł przed zaułkiem... i zaklaskał w łapy. - Pizgło jak tupolew o brzozę!