Kuchnia

Łapy ją tu przyprowadziły, ot co. Była trochę głodna, więc stwierdziła, że opuszczone budynki mogą być całkiem niezłym terenem, żeby coś szamnąć i niezbyt się tym nie napracować. Nie chciało jej się dzisiaj polować, ot co. Miała lenia i choć kac jej już przeszedł, nie miała zamiaru siłować się z jakimś dużym zwierzem.
W końcu weszła do jakiegoś budynku. No i wyczuła coś, co ją wyjątkowo uradowało. Rozejrzała się uważnie po otoczeniu i cichym, aczkolwiek szybkim krokiem przypałętała się prosto do kuchni. Oczywiście zatrzymała wygłodniałe ciało tuż przed wejściem, wciągając powietrze i upewniając się, czy przypadkiem nikogo tutaj nie ma.
Zastrzygła uszyskami, ale niczego niepokojącego nie usłyszała, więc podeszła pewnie do padliny, zawieszonej na haku.
Jednym zgrabnym ruchem uniosła przednie kończyny, wbiła w mięso pazury i otworzyła paszczę, żeby je ściągnąć na dół. Może zaniesie zdobycz jakiemuś znajomemu? Cóż. Zobaczymy, czy jej się to w ogóle uda.

Mięcho było jej! Aż uśmiechnęła się półgębkiem, wpijając zębiska jeszcze mocniej w zdobycz. Niestety, lenistwo było jedną z jej słabych stron (choć nie zawsze ukazywała prawdziwą twarz, która mówiła "nie chce mi się, daj mi spokój"). Ponadto nauczyła się, że jak dają i jest do tego okazja, to trzeba ryzykować, a nie patrzeć się jak ktoś inny zdobywa coś, co mogło być twoje.
Szarpnęła mocniej, czując jak mięso powoli odrywa się od haka, ale niestety... Poczuła coś jeszcze. Ból, który zaczął pulsować w lewej, tylnej łapie. Powoli wylądowała na podłodze, puszczając padlinę i zerknęła w tył. Było ciemno. Nie widziała żadnej krwi, ale czuła, że cholernie ją boli. Skrzywiła się nieznacznie na pysku, biorąc głęboki wdech. Coś za coś, czyż nie?

Skoro już tutaj była, musiała dokończyć swoje zadanie. Choćby nie wiem co się działo, przybyła do kuchni po to, żeby zdobyć mięcho. Nigdy nie zostawiała spraw niedokończonych, co to to nie!
Zacisnęła szczęki z całych sił, rzucając ostatnie spojrzenie tylnej łapie, mówiąc sobie w głowie, że to wcale nie jest jakiś tam ból, z którego skręcałaby się na podłodze i zemdlała, więc... Spróbowała raz jeszcze.
Odbiła się od tylnych łap, unosząc przednie do góry i opierając na zdobyczy. Tym razem zrobiła to wolniej i znacznie odciążyła urażoną kończynę, coby mieć nieco więcej czasu. Powiedzmy, że teraz trochę wisiała na mięchu, ciągnąc je do dołu w bezpiecznym miejscu (gdzieś pod hakiem, samobójcą przecież nie była). Nawet przez chwilę unosiła się w powietrzu, korzystając z siły swoich szczęk, jednakże długo tak nie wytrzymała. Powróciła do pozycji początkowej, ciężar ciała przenosząc na prawy bok.

Uśmiechnęła się tryumfalnie, kiedy mięcho spadło na ziemię. Odsunęła się parę kroków, obejrzała uważnie swoją zdobycz i automatycznie oblizała pysk, zupełnie nie zwracając uwagi na to, że straszliwie ciekła jej ślinka! Tak, była głodna. Ale zamierzała podzielić się padliną również z innymi ze swojego stada. Nóż widelec ktoś będzie w potrzebie?
I wydawałoby się, że przez chwilę przestała ją boleć noga, ale... Niedługo po tym, jak już emocje opadły, poczuła pulsujący ból, przypominający o urazie.
Westchnęła gorzko, schylając się po mięso. Chwyciła je w szczęki i zaczęła powoli ciągnąć w stronę wyjścia. Jak wyjdzie na dwór to zobaczy co się z tą zasraną kończyną stało, nie? Ale teraz przecież nie zostawi tego, co upolowała!
Dobra, powiedzmy, że jakimś cudem, klnąc prosto w mięcho, wydostała się na zewnątrz. Położyła padlinę na ziemi (ale oczywiście stanęła na niej przednimi łapami, coby jej nie zwiała, hehe) i łypnęła do tyłu, unosząc kończynę nieco do góry. Oczywiście syknęła przy tym przeciągle. No i co tu się stanęło?

Nie mogło go tu przecież zabraknąć prawda? Zwłaszcza, gdy tak pięknie — nie wiadomo skąd — wylądował plackiem kilka metrów od osoby Civ. Właściwie to nawet mogła go doskonale usłyszeć jak się niezdarnie zbliżał; uderzał chyba o wszystko co znalazło się na jego drodze zupełnie jakby był ślepy, a przy tym jeszcze co chwila coś jęczał w stylu 'ow, auć itd'. Umarłego by tym obudził, chlipka. Nigdy nie był dobry w byciu cichym.
Bursztyny zalśniły na ułamek sekundy, a z jego gardziołka uciekł nieco nerwowy chichot.
— Ops ... ? — tak mały, ops.
Wyszczerzył niewinnie swoje ząbki, zbierając się na równe łapy.

Zacznijmy od tego, że Civrilla musiała bardzo dobrze zastanowić się, czy mięso rzeczywiście wyląduje w jej żołądku, czy jednak pozwoli mu się rozłożyć gdzieś pomiędzy drzewami w lesie. Cholera, nastały takie czasy, że nie można było być niczego pewnym.
Kiedy tak oglądała łapę uważnie, nie zauważyła żadnych otwartych ran, czy większych zadrapań. Ból zdecydowanie miał miejsce głębiej. Cif oczywiście kompletnie nie znała się na medycynie, co dopiero mówić o diagnozowaniu przypadłości. Stwierdziła, że nie będzie się zbyt długo nad ową sytuacją zastanawiała, bo przecież i tak do niczego głębszego aktualnie nie doszła.
Już miała chwytać mięcho ponownie w zęby, gdy nagle usłyszała niepokojące dźwięki, dobiegające z zupełnie innej strony. Uniosła łeb, nastawiła uszy na sztorc i wytężyła złoto tęczówek, wlepiając uważne spojrzenie w zbliżającą się, jasną sylwetkę jakiegoś psa.
Głos wydawał się znajomy. Serce zabiło szybciej. Albo jej się tylko zdawało? Nie, to chyba nie był sen. A może to mięso było zakażone i już zaczynała widzieć to, czego nie powinna?
-Zefir?- Wydała z siebie, wyraźnie zaskoczona. Nawet zapomniała o mięsie! Po prostu wgapiała się w jego leżące ciało jak osłupiona, otwierając szeroko oczęta.

— Tytania?! — wyrzucił entuzjastycznie równie zaskoczony, rozciągając kąciki wargi w szerokim uśmiechu. Nieee, wcale jej nie śledził, to całkowicie przypadkowe spotkanie. 'Ug, nie chociaż raz szczęście i talent aktorski będzie po mojej stronie'. W ułamku sekundy jego osóbka przykleiła się do jej boku, odmawiając odsunięcia się i oddania jej przestrzeni prywatnej przez następnie parę minut, bądź godzin - zobaczy się.
— Ciiivvv, na wszystkie piaski pustyni, jak dobrze Cię widzieć! O rany, nawet nie masz pojęcia jak za tobą tęskniłeeeeem! Dobrze, wreszcie spotkać przyjazną mordkę - nie żeby znalezienie przyjaciół było trudne, ale no wiesz ... dobrze Cię widzieć ... — i znowu słowa niczym kule z karabinu, wystrzeliwały z pomiędzy jego warg. Ułożył pyszczek na jej barku, wlepiając w nią swoje szeroko rozwarte tęczowki, które śmiały się wraz z nim.
Nawet nie zauważył, że ma poranioną łapę, a zapewne dodatkowe kilogramy napierające na nią, nie pomagały jej w utrzymaniu równowagi na trzech łapach.

Dobra, Zefir wygrał. Civrilla nie zauważyła, że to gra aktorska. Z resztą... Była tak zszokowana, że przez dłuższą chwilę po prostu się w niego wgapiała. Do czasu, gdy ten nie przylgnął do jej ciała i próbował ją wywalić.
-Zef, łapa. Zef, łapa. Łapa, łapa, łapa!- Próbowała jakoś przekrzyczeć te wszystkie słowa, które wylatywały z jego pyska z prędkością światła, ale chyba jej się to nie udało, bo na sam koniec musiała również udźwignąć złocisty łeb, ułożony gdzieś w okolicy barku.
Syknęła przeciągle, starając się jakoś złapać równowagę, ale za żadne skarby nie mogła tego zrobić! Odskoczyła więc automatycznie, lądując jak ostatnia sierota, bo prawie wywaliła się do przodu, zaczepiając nosem o grunt. Na szczęście ugięcie przednich kończyn złagodziło nieco sprawę.