Cmentarz

Wszystko ma swój początek i koniec. Każde stworzenie rodzi się, a następnie rozwija, zgrabnie przechodząc przez kolejne etapy życia, by ostatecznie zwieńczyć podróż mogiłą, którą zainteresowani będą oglądać, lub nie. Nie ma dnia, w którym kolejne istnienia nie rozsypywałyby się w proch, w którym rodziny nie pogrążałyby się w żałobie, w którym Ci pozbawieni empatii najbardziej przejmowaliby się swoim, a nie cudzym losem. Niektórym wydaje się to egoistyczne, jednak czy naprawdę warto ronić łzę za każde życie? Branie na barki problemów i smutków świata wyłącznie by nas przygniotło i w ten sposób uniemożliwiło walkę w osobistymi demonami.
Wzdychając bezgłośnie, Nicolas uniósł łeb, aby rozejrzeć się po okolicy. Ciemne oczy w kolorze czekolady przypatrywały się kolejnym obiektom, zapamiętując ich kształt oraz położenie, jakby tego rodzaju informację były mu potrzebne w przyszłości.
Majaczące na horyzoncie nagrobki przykuły uwagę mieszańca na tyle, że bez większego namysłu ruszył bezpośrednio w ich stronę. Przy pierwszych grobach zatrzymywał się, by z zainteresowaniem odczytywać co wyraźniejsze fragmenty epitafium. Nigdy nie rozumiał potrzeby grawerowania w kamieniu słów, które swą mądrością niespecjalnie ułatwią zmarłemu funkcjonowanie po drugiej stronie. Zdecydowanie lepszą pomocą było kultywowane przez Greków ułożenie na oczach zmarłego dwóch monet, które rzekomo mają służyć do zapłacenia Charonowi, aby pomógł im przedostać się przez Styks. To również nie było rozwiązanie idealne, ale ideały nie istnieją.
Dumając, Nico przeskoczył jeden z bardziej zniszczonych grobów, zaraz sadowiąc się po jego drugiej stronie. Czerpał garściami z samotności, którą ofiarowywał cmentarz, zbyt pewien tego, że owa może szybko minąć. Z zadowoleniem skrył ciemnie oczy za powiekami i zatopił się w cichej symfonii dźwięków, które dostarczał wiatr.

Cmentarz był miejscem, które bardzo mocno kojarzyło mu się z przeszłością - często zbyt mocno. Jednak lubił poczuć ten psychiczny, wyrazisty ból, który przeszywał jego zmęczony umysł za każdym razem, gdy tylko próbował przywołać obrazy z minionych lat. Może to był jedyny, bądź też najpewniejszy sposób na to, aby poczuć się naprawdę żywym. Czucie, czucie bólu, czucie czegokolwiek to dobra oznaka. Jeszcze nie zwariował do końca, ziemia po której chodził nie była tylko zbyt rzeczywistą halucynacją. A zmory lubiły łapać go za gardło, prawie je miażdżąc, odbierać mu wolną wolę i szeptać do ucha pełne jadu słowa. Mógłby się przyzwyczaić, nazwać to codziennością, a każde nowe zderzenie z ziemią porównać z rutyną i czymś, co musi być, aby zachować stabilność. Ale nie chciał. Bo to oznaczałoby, że już do końca traci resztki siebie. Lepiej później, później.
Cmentarz kojarzył mu się też z przyszłością, niedaleką. Często przyłapywał się na myśleniu o śmierci, w głowie pojawiały się nawet różne możliwe drogi do niej, aby zaoszczędzić sobie wyczekiwania i niepewności. Ale trzymał się życia - nawet jeśli nie było ono dobre - bo chciał wyprostować wszystkie niedokończone sprawy i raz na zawsze zamknąć nieustannie obracający się krąg. Bez tego nie mógłby odejść. Może nawet nigdy nie potrafiłby zasmakować spokoju.
Groby były we mgle, jednak nie wiedział czy to jego ślepia naginają obraz, czy też jest to coś naturalnego, co było i co widzi każdy. Chwiejnie, ale mimo to pewnie, szedł przed siebie, z łbem zawieszonym tuż nad ziemią, jakby nie miał siły go unieść. I jego postawa mogłaby wskazywać na słabiznę, ale on nie był słaby, nie - silny, zdeterminowany jak nigdy.
Kiedy w końcu uniósł głowę, a jego spojrzenie zaczęło szybko krążyć po otoczeniu, dostrzegł przy jednym z nagrobków postać. Jarzące się tęczówki zawiesiły się na młodym samcu, próbując natychmiastowo ocenić jego stan.

Dryfował świadomością w przestrzeni, która nie była do końca rzeczywistością, jednak nie przeistoczyła się również w sen. Odbierał skierowane w jego stronę zewnętrzne bodźce i nawet reagował nań poruszeniem ucha, czy też nieznacznym, krótkim skrzywieniem ciemnych warg. Mógł ignorować pewne dźwięki, usilnie starać się je zagłuszać, jednak rozdzielenie koncentracji na dwie czynności doprowadziłaby wyłącznie do poniesienia porażki w obydwu.
Powstrzymał cisnące się na wargi westchnienie i powoli, jakby niechętnie, uniósł powieki. Znajdował się przed nim mur z szarej, kruszącej się cegły, który bez większej trudności mógłby przeskoczyć. Ziemie u jego stóp porosły różnorakie chwasty oraz pożółkła, niemalże spłaszczona resztka trawy. To miejsce, ten cmentarz możliwe, że był kiedyś zadbany i odwiedzany przez tych, którzy odczuwają potrzebę uhonorowania zmarłych swoją obecnością. Obecnie nie było to nic więcej niż kolejna ruina na płaszczyźnie świata, która z czasem - tak jak i pochowane w ziemi ciała - obróci się w proch i zniknie.
Z jakiegoś powodu ów myśl zasmuciła Nicolasa. Według niego o podobne miejsca należy dbać, należy je pielęgnować, a nie bezmyślnie pozwalać na to, aby natura wyciągnęła po nie swoje chciwe szpony. Może i miała do tego prawa, jednak nie gorsi byli Ci, którzy pochowali tu matki, ojców, a nawet i całe rodziny.
Poruszył się nieznacznie na swoim miejscu, obracając ciało w taki sposób, aby nie siedzieć do niego tyłem, a bokiem. Zerknął jeszcze raz na chaszcze, następnie na grób, a potem znów na chaszcze i znów na grób. Przyglądając się poznaczonej pęknięciami nagrobnej płycie, kątem oka dostrzegł zarys czyjeś sylwetki. Nieznajomy znajdował się zbyt daleko, aby w pełni ocenić jego kształty, a jednocześnie był na tyle blisko, iż Nico poczuł wspinający się po kręgosłupie niepokój. Nigdy nie był dobry w kontaktach towarzyskich - prawdę mówiąc unikał ich jak ognia - i wątpił, by w ostatnim czasie coś się w tej kwestii zmieniło. Nie chcąc sprowokować obcego, wlepił spojrzenie w mogiłę, jakby zastanawiał się, czy samemu się w niej nie zakopać.

Wahał się, czując z jednej strony jak psyche naciska, aby uciekał, pierzchnął w bezpieczną czerń drzew. Z drugiej strony miał potrzebę otworzyć do kogoś pysk, wyzbyć się irytującej suchości, która zawładnęła wnętrzem gardzieli i przez to zniechęciła Di Angelo do wydania z siebie czegoś więcej niż mierne pomruki i westchnienia. Doskonale zdawał sobie sprawę, iż nie jest materiałem na rozmówcę - i to nie tylko dlatego, że jego zdolności oratorskie stały na niskim poziomie. Nie potrafił dobierać słów, a jeśli szczęściem jakieś znalazł to bał się, iż okażą się nieodpowiednie, obraźliwe, a w najgorszym przypadku po prostu go ośmieszą. Może i wytworzył naokoło siebie jakiś prototyp skorupy, która chroniła go przed docinkami i wzgardliwymi spojrzeniami, jednak na dłuższą metę nie była to obrona idealna. Przejściowy stan, coś nad czym chce popracować, a na co nigdy nie ma czasu.
Zatopiwszy zęby w dolnej wardze, krótką chwilę bezmyślnie grzebał łapą w ziemi, poszukując w martwej glebie... właściwie sam nie wiedział czego. Tego rodzaju odruch był niczym uwypuklony tik nerwowy, który zakorzenił się w zachowaniu Nicolasa i ani myślał wyprowadzić się w najbliższym czasie. Bardzo prawdopodobne, że gdyby był odpowiednio zdeterminowany to przekopałby się na drugą stronę kuli ziemskiej. A przynajmniej tak to sobie wyobrażał, bo przecież nie było to fizycznie wykonalne.
Choć od dłuższego czasu nie czuł na sobie świdrującego wzroku nieznajomego, to nadal czuł się w jakiś sposób obserwowany. Zebrawszy w sobie trochę odwagi, uniósł głowę i pozwolił brązowym oczom odnaleźć sylwetkę obcego. Ułożył się tam gdzie stanął, czyli w dostatecznej odległości od Nico, aby nie naruszyć jego przestrzeni osobistej. Leżąc nieruchomo nie wydawał się tak przerażając, wydawał się wręcz...melancholijny? To nie było to słowo, którym Nico chciał opisać nieznajomego, niemniej było pierwszym jakie przyszło mu na myśl.
Poświęcając kilka minut na ostateczną decyzję, kundel uniósł cielesność na wyżyny łap i stawiając powolne, ostrożne kroki, zmniejszył odległość dzielącą go od obcego. Gdy był wystarczająco blisko by się przyjrzeć, wstrzymał mechanizm łap. Chrząknął cicho na rozruszanie gardła i powiedział:
- Dzień dobry...? - zabrzmiało to bardziej jak pytanie, a przy tym było tak ciche, że łatwo można było pomylić to z odgłosem wiatru. Powinien spróbować głośniej? A jeśli pies poszedł spać,a podniesiony głos niepotrzebne go obudzi?
Przystępując z łapy na łapę, Nico pozwolił sobie na pobieżne oględziny samca. Był starszy i zdecydowanie większy od niego. Sierść w kilku miejscach miał w zdecydowanie gorszym stanie niż przystało na dobrze odżywiającego się osobnika. Może był chory? A co jeśli poczuje się zagrożony obecnością Nicolasa i postanowi go zaatakować? Szybkie spojrzenie w kierunku przytroczonego do łapy sztyletu nieco go uspokoiło, jednak zdecydował się poświęcić dużo więcej uwagi ruchom wykonywanym przez psa.

W przeciwieństwie do nowo poznanego kompana, Nico nie starał się być więźniem żadnego czasu. Nie oglądał się na przeszłość, która choć krótka, dostarczyła mu już wystarczającą ilość przykrych i traumatycznych wspomnień, bez których egzystencji poradziłby sobie lepiej, jeśli nawet nie krążyłby obecnie po innych terenach. Teraźniejszość była tym czym oddychał, jednak nie starał się doń nie przywiązywać, aby nie wyrobić w sobie zbędnego, emocjonalnego odruchu, który wchodziłby mu w drogę znacznie częściej niźliby sobie tego życzył. Wszelakość nawiązywanych w teraźniejszości kontaktów miała krótki termin przynależności i to - ze wszystkich plusów obecnie mijanego czasu - było tym, co Nicolasa najbardziej satysfakcjonowało. Nie zawracał sobie głowy stanem zdrowia jednostek postronnych, które w terminologii bardziej towarzyskich istnień widniały jako "znajomy" tudzież "przyjaciel". Nie wpychał nosa w ich sprawy, nie wyciągał pomocnej dłoni, gdy właśnie tej odeń oczekiwano. Relacje czysto neutralne ze zwiększonym naciskiem na zimną obojętność. Prócz krótkiej rozmowy, Nico nie wymagał od nieznajomych niczego więcej. Dlatego życzył sobie, aby i oni nie próbowali wyciągać z niego czegokolwiek ponadto.
Przyszłość była dlań zagadką. Czasami pozwalał sobie na twórcze, acz krótkie snucie gdybań odnośnie prawdopodobnych zdarzeń, lub też konsekwencji wynikających z podjętych niedawno decyzji. Nie pozwalał jednak, aby w jakikolwiek sposób go pochłonęły, czy też sprawiły, iż zacznie działać tak, a nie inaczej. Jeśli w przyszłości pisany jest mu taki, a nie inny los - dostosuje się. Prawdopodobnie wielu uznałoby, że zwyczajnie się poddał, jednakże po co marnować siły na coś na co w większości nie ma się wpływu? Oczywiście drobnymi czynnościami można zahamować, lub zniwelować wystąpienie tej czy tamtej sytuacji, ale w ostatecznym rozrachunku koniec okaże się ten sam. Doprawdy niewiele w jego życiu zmieniła by myśl, iż zginie śmiercią bohaterską, a nie tchórza.
Uzyskawszy na pytanie drugie pytanie, Nicolas ze zdumienia uniósł łuki brwiowe. Rzadko natrafiał na takich, którzy odpowiadali inaczej niż półsłówkami czy wulgaryzmami. Z pewnością powinien poczuć się z tej odmiany zadowolony, niemniej pierwej zadumał się nad tym, o co pytał pies.
- Podejrzewam, że tak, jednak my będąc skoncentrowanymi na całym niesionym bólu, niepowodzeniach i poczuciu wewnętrznej beznadziejności nie jesteśmy w stanie odróżniać ich od rutynowych, szarych dni. Dla nas wszystkie dni są takie same, tak samo puste i pozbawione sensu. Czy dzień był dobry, czy zły - to znaczenie traci na wartości. Dzień staje się dniem, kolejną pulą godzin, którą musimy przetrwać, aby móc poświęcić noc na sen, który albo nadejdzie, albo nie.
Było to zdecydowanie najdłuższy monolog jaki Nico wyrzucił z siebie od bardzo dawna. Wyraźnie się zmieszał, nie do końca rozumiejąc skąd wzięła się ta cała bezpośredniość w wyrażaniu własnej opinii. To było krótkie, prawdopodobnie retoryczne pytanie, na które lepiej, aby się nie wypowiadał. Możliwym jest, że nieznajomy rzucał mu w pysk ironią za to głupie przywitanie.
- Znaczny no... Tak mi się wydaję. - Wydukał po chwili, pozwalając by jego głos powrócił do cichego, niewyraźnego brzmienia. Powinien zainwestować w jakieś kursy z pewności siebie, bo inaczej każda jego rozmowa będzie tak wyglądać. Chrząknął cicho, przebierając łapą w ziemi.
- Nico. - przedstawił się, posyłając wilczarzowi jedno, krótkie spojrzenie, nim na nowo począł przyglądać się ziemi. Sztylet przytroczony do jego łapy nie służył do obrony, a bardziej był jak ozdoba. Nicolas nie miał pojęcia jak się nim posługiwać, a jednak nie umiałby go zostawić, czy też oddać. Więc trzymał go, licząc na to, że kiedyś nadejdą dni, w których stanie się czymś przydatnym.
- Nawet nie umiałbym cię zaatakować, nawet jeślibym chciał. - przyznał żałośnie. O tak, Nico, przyznaj się do wszystkich swoich słabości, niech wie jak z ciebie słabeusz.

Gdyby wszyscy byli podobni – a niektórym marzy się taki świat – to powtarzalność i znudzenie stałyby się najczęściej odczuwalnymi emocjami. Jaki byłby sens prowadzenia rozmów? A znajomości? Na co to komu, jeśli gdzieś pod kopułą grzmiała świadomość prowadzenia konwersacji z idealnym pierwowzorem? Nawet podobieństwo aparycji wywierało pewien niesmak, bo nie wynagradzał go odmienny charakter. Obroślibyśmy w niepohamowaną pychę, dumę i egoizm. Ktoś mógłby spytać: i co w tym złego? A gotów jesteś na wyniszczającą rasę apokalipsę, dupku?
Niewiarygodnie jak cierpki i nieprzyjemny potrafił być we własnej głowie. Tylko tam nie miał potrzeby się ograniczać, jak również hamować języka, który zbyt często pragnął być wykorzystywany w pełni swych możliwości. Nigdy nie potrafił zebrać w sobie tyle odwagi, aby powiedzieć wszystko co chciał powiedzieć. Nie doświadczył możliwości zrzucenia ciężaru z barków. Tak naprawdę kumulował w sobie większość rzeczy, w tym przede wszystkim uczucia i słowa, które potem rozsadzały go od środka. Nie miał w zwyczaju okazywać swojej niestabilności publicznie, dlatego często krył się w tym, czy w tamtym miejscu i starał się „przeczekać”. Miewało to różne konsekwencje, jednak dla Nico liczyło się to, że nie mieszał w swoje problemy innych. Bo przecież zawsze chodziło o innych.
Nieświadomie westchnął, przymykając na moment czekoladowe oczy, jakby pragnął w ten sposób uzyskać jeszcze odrobinę samotności. W stosunku do jego rozmówcy nie było to grzeczne, jednak Nicolas potrzebował od czasu do czasu odpłynąć. Z jakiś powodów niespecjalnie odnajdywał się w rzeczywistym świecie, choć wydawał się równie materialny jak wszystko wokół.
Jeśli miałby się nad tym głębiej zastanowić to odpowiedzią na to, co mu najbardziej nie odpowiada byłoby: czas. Czas w odniesieniu do tego konkretnego wieku, ery. Nie nadążał za szybko posuwającymi się zmianami, nie potrafił zrozumieć psów i innych rozumnych istot, ich motywy i sposoby działania były mu zupełnie obce. Czasami natrafiał na dobrze mu znany archetyp, z którym interakcja nie wydawała się tak sztuczna i wymuszona. Niestety mijało to zbyt szybko, aby się tym nacieszyć.
Otrzymawszy niespodziewane pytanie aż poderwał głowę, najwyraźniej zdezorientowany taką bezpośredniością. Takich, którzy byli zainteresowani tym, co ma do powiedzenia di Angelo dało się policzyć na palcach jednej łapy. O tym właśnie była mowa chwile temu. Nicolas nie rozumiał dlaczego nieznajomy miałby go o cokolwiek pytać. Był nikim. Kolejna osoba pozbawiona twarzy w przemieszczającym się tłumie. Czy było w nim coś co przyciągało uwagę?
- Ja...nigdy nie miałem dobrych dni. - wymamrotał, jakby samo przyznanie się do tego na głos było wielką zbrodnią. - Monotonne, nudne, zwyczajne, szare – owszem. Dobre – nigdy.
Niczego nie zmieniała obecność jego zmarłej siostry, czy dalekiej kuzynki. Obie były wspaniałymi samicami, obie je kochał, jednak żadną nie wiązał nic wartego zapamiętania.
Chyba, że...
Chyba, że...
Nie.
Ten jeden epizod był jedną, wielką pomyłką. Jego pomyłką. Pomyłką, której nigdy sobie nie wybaczy i która będzie dręczyć go w postaci mar sennych tak długo jak to tylko będzie możliwe. Już nawet nie był pewien tego kiedy ostatni raz spał. Spał, a nie letargiczne dryfował przez kolejne sekundy, minuty, godziny. Gdyby był człowiekiem to miałby pod oczami dwa ciemne i wyraźne półksiężyce.
Powstrzymał się przed kolejnymi słowami, wyraźnie rozdarty między tym co powinien, a co chciał powiedzieć.
- Przepraszam. - Wydukał w końcu niezgrabnie. Obcy miał całkowitą racje. Gdyby miast niego napotkał jakiegoś mniej przyjaznego osobnika to bardzo prawdopodobne, że jego słaba wola zostałaby nagięta i wykorzystana w taki sposób, o którym nawet mu się nie śniło. Nawet nie zdawał sobie sprawy w jak wielkim niebezpieczeństwie się znajduję. I to przez nikogo innego jak przez samego siebie. Cudownie, Nico, znów udowodniłeś jak beznadziejny jesteś.
Słysząc swoje imię, imię, które w pełnej krasie wypowiadał tylko on sam, gwałtownie potrząsnął głową. Dla nikogo nie był Nicolasem. Nie mógł być. To... Z tym wiązało się zbyt wiele rzeczy, zbyt wiele zobowiązań, zbyt wiele zaufania.
- Nico. - Powtórzył. - Tylko „Nico”. Jeśli potrzebujesz dłuższej wersji niech będzie Nico di Angelo, ale nie Nicolas. - Postawił szczególny nacisk na ostatnie słowo, wyraźnie spinając skryte pod futrem mięśnie. Nagle poczuł się zestresowany, jak gdyby przez cały czas trwania ich rozmowy ktoś go obserwował, a on zorientował się dopiero w tej chwili. Nie było to przyjemne uczucie. I z całą pewnością niezbyt pożądane.
W kwestii sztyletu nie odezwał się już więcej, najwyraźniej uznając, że powiedział wszystko co było w tym temacie do powiedzenia. Jak miałby udawać, że umie się tym przedmiotem posługiwać? O wiele bardziej prawdopodobna jest wersja, iż w wyniku własnej niezdarności wbiłby go sobie w łapę, a to raczej nie doprowadziłoby do śmierci wrogów. Chyba, że ze śmiechu.